Tinamaan na naman pala ako kagabi ng katangahan.
Nagpunta ako ng internet shop ng mga alas-onse ng gabi at natapos ako ng ala-una na ng madaling araw. Hindi ko namalayan na naiwan ko pala ang USB Flash Disk ko sa USB drive ng CPU kung saan ako nag-internet. Umuwi ako ng dorm at natulog ng mga bandang alas-tres na hindi ko pala namalayan na wala na ang Flash Disk ko. Paggising ko kaninang tanghali at pagkatapos ko maligo para lumabas na ng dorm upang kumain ng tanghalian, doon ko lang namalayan na wala nga sa bulsa ng short na ginamit ko kagabi ang pinakamamahal kong gadget.
Doon na ko nagsimulang mag-isip ng pu****-i**** linteek at patay ako pag nawala ko iyon. Sobrang halaga sa akin ng gamit ko na 'yon. Syet talaga. Doon nakatago lahat ng pinaghirapan kong ipunin sa bakasyon ko na mga dokumento. Hmp. Pati ang scandal ko habang nangungulangot ay nandoon. (joke lang). Sabay sisi sa sarili na ang tanga tanga ko talaga. Pero sa totoo lang ay hindi lang naman talaga sa araw na ito ko na-realize na tanga ako.
Balik sa usapang USB, pangalawang beses ko na ito nawalan ng USB Flash Disk. Ang una ay 'yong 128 MB ko na pq1. alam ko mababa ang memory pero pinabili ko lang kasi 'yon sa tatay ko para doon ko isasave ang GAME files ng NBA Live 08 pero ang drama ko sa tatay ko ay para sa school works. Tae ang drama ko noh? Nawala ko 'yon sa paborito kong internet shop dati. Naiwan ko rin na nakasaksak sa CPU. Kinabukasan ng balikan ko ay hindi raw nila napansin. Syempre, kasalanan ko naman talaga. Bumili na lang ako ng bago para may magamit ulit ako. Kasing-tulad ng nawala kong USB para pag hinanap ng tatay ko ay may maipakita ako.
Binenta ko rin 'yon ng binilhan ulit ako ng tatay ko nito na ngang Sandisk CRUZER na 1GB. Hayop sa features. May libreng games sa loob. Hulaan niyo kung nong game. SUDOKU at MAHJONG. Tang-ina. Mahilig ako sa SuDoku kaya talagang minahal ko na ang USB Disk ko na ito.
Pero dahil nga ulit sa pagmamahal ay nawala ko siya. Katabi ko kasi siya matulog madalas. Hindi ko namalayan na nahulog pala siya sa gilid ng kama ko. Paggising ko ay inakala ko na nasa may mga labahan ko siya nailagay kasama ang duty uniform ko na marumi. Pero wala. Doon pumasok sa isip ko na baka nahulog ko siya habang sakay ako ng LRT. At ayun, tinanggap ko na lang na hindi na siya babalik sa buhay ko.
Makalipas ang anim na buwan, may nahulog akong gamit sa kama ko. Sa pagmamadali ko na pulutin ay binuhat ko ang kama at doon ko nakita ulit ang USB ko. Syet. Para akong nakakita ng milagro. 6 months pare tapos bigla ko ulit siyang nakita.
Balik sa usapan sa nangyari kagabi, binalikan ko siya sa pag-asa na mababawi ko pa siya. And guess what, hindi ako nagkamali. Naibalik ko siya sa kamay ko. Nagpapasalamat talaga at mayroon pang mga kapwa ko Pilipino na kahit papano ay may pagmamalasakit sa gamit ng iba. Nakagawa na rin ako ng ganitong klase ng kabutihan dati kaya siguro ay pinagpapala rin ako kahit minsan lang. Hindi lang din ito ang unang pagkakataon na ginawan ako ng ganitong klase ng kabutihan. Maraming beses na kaya ganoon na lang ang tiwala ko sa kapwa ko Pinoy.
Sa pagtatapos ng post ko na ito ay isa lang ang masasabi ko, PINOY, pinahanga mo na naman ako.
At iyang ang love story namin ng USB Flash Disk ko
No comments:
Post a Comment